Kto grozi rozpowszechnionym zespołem koagulacyjnym wewnątrznaczyniowym? Jak diagnozuje ten stan? Autor tego artykułu zna odpowiedzi na te pytania.
Treść
Rozpowszechniany zespół dożylnego koagulacji (zespół DVS) odnosi się do liczby najważniejszych zjawisk użytkowych, ponieważ powstaje z różnymi chorobami i warunków patologicznych:
- sepsis i wirusemia;
- nowotwory złośliwe;
- wszystkie rodzaje szok;
- traumatyczne interwencje chirurgiczne;
- Patologia położnicza;
- rozległe oparzenia;
- odmrożenie;
- pęknięcie kości;
- syndrom kruszenia;
- destrukcyjne zmiany narządów miąższymi;
- ostra hemoliza dożylna i cytoza leukocytów;
- hemoblastoza;
- Systemowa czerwona wulkan;
- zapalenie ogniowe węzłowe;
- Plamica trombocytopeniczna zakrzepowa;
- Hemorrhagic Vascilite;
- Urzęga syndrom hemolityczny;
- kęs jadowitych węży;
- Masywne transfuzje i t.D.
Na diagnozie zespołu DVS
Dla wszystkich form zespołu DVS, scharakteryzowano sekwencyjną zmianę faz nadcieragulacji i hipokoagulacji (t.MI. fazy zwiększonej i zmniejszonej koagulacji krwi).
Faza hipertagulacji może być krótka i szybko zakończyć ze wspólną dożylną koagulacją krwi i wstrząsem hipercoagulacji. W innych przypadkach rozwija się powoli, ukryte i nie zawsze rozpoznawane na czas.
Początkowa diagnostyka laboratoryjna przeprowadza się przy użyciu najprostszych testów laboratoryjnych (całkowity czas koagulacji krwi, zawartość fibrynogenu - specjalne białko wytwarzane w wątrobie i przekształcone w nierozpuszczalną fibrynę - podstawę skrzepu z krzepnięciem krzepnięcia itp.). Jednak podwyższona koagulacja krwi (hipercoagulacja) jest lepiej określona przez specjalne standaryzowane testy.
Ważnym wzorem przepływu zespołu DVS jest to, że wyczerpuje się nie tylko system krzepnięcia krwi, ale także mechanizmów antoslude.
Z tego powodu jego własne skrzepy są wyeliminowane z naczyń źle, podczas gdy grupa wstrzykiwana z zewnątrz jest szybko lizowana.
Zespół DVS może mieć ostry, podostany, przedłużony i nawracający przepływ, ten ostatni wariant charakteryzuje się powtarzającym się powtarzaniem faz hiper- i hipokoagulacji.
W diagnozie lekarz uwzględnia preferencyjny mechanizm patogenetyczny do rozwoju zespołu DVS, obrazu klinicznego (krwawienie, naruszenie funkcji nerków, płuc itp.) i dane złożonego badania laboratoryjnego.
