Terapia promieniowania należy do lokalnych metod leczenia, ponieważ dotyka tylko komórek nowotworowych w obszarze napromieniowania. Terapia promieniowania ma zwykle stosuje się z etapami wczesnych nowotworów, aby wyleczyć pacjenta. Ponadto ta metoda może być używana przed operacją w celu zmniejszenia rozmiaru guza lub za operację, aby zapobiec nawrotowi (powrót) choroby.
Treść
Radioterapia
Terapia Rauchery można wykorzystać do usuwania zespołu bólu spowodowanego wzrostem lub przerzutami nowotworów, na przykład w kościach. W przypadku niektórych guzów terapia promieniowania jest przepisywana wraz z obsługą i chemioterapią.
W niektórych przypadkach terapia promieniowania może być przepisywana profilaktycznie bez istnienia wyraźnych oznak wzrostu guza, ale gdy istnieje duże prawdopodobieństwo rozpowszechniania procesu w tym obszarze. Przykładem jest napromieniowanie głowy u pacjentów z małym rakiem płucnym, gdy ryzyko uszkodzenia mózgu jest wysokie.
Promieniowanie jonizujące dzieli się na dwa główne typy:
- Fotony (promienie rentgenowskie i gamma)
- Ekspozycja na cząstki (elektrony, protony, neutrony, cząstki alfa i cząsteczki beta)
Niektóre rodzaje promieniowania jonizującego mają większą energię w porównaniu z innymi. Im wyższa energia promieniowania, głębiej promieniami wnikają do tkanki. Dla każdego konkretnego pacjenta metoda wpływu promieniowania jest wybierana.
Najczęstszymi typami napromieniowania są następujące:
- Fotony wysokich energii z źródeł radioaktywnych (kobalt, cez) lub akcelerator liniowy.
- Belki elektronowe do napromieniowania guzów powierzchownych.
- Napromieniowanie protonowe - pozwala skutecznie wpływać na głęboko położony guz, bez uszkodzenia tkanek, przez które przechodzą.
- Ekspozycja neutronowa - używana do leczenia guzów głowy, szyi i gruczołu krokowego.
Powikłania terapii promieniowania u dorosłych
Terapia promieniowania odnosi się do lokalnych rodzajów leczenia chorób promieniowania i jego objawów, więc występują skutki uboczne napromieniowania, z reguły, w dziedzinie wpływu promieniowania.
Wczesne uszkodzenie promieniowania mogą się rozwijać za kilka dni lub tygodni od początku terapii i może kontynuować w ciągu kilku tygodni po jego zakończeniu.
Narażenie może powodować zaczerwienienie, pigmentację i podrażnienie skóry w dziedzinie wpływu promieniowania. Zazwyczaj większość reakcji skórnych przechodzi po zakończeniu leczenia, ale czasami skóra pozostaje ciemniejsza w kolorze w porównaniu do normalnej skóry.
U pacjentów otrzymujących terapię radiotionową na obszarze głowy i szyi, zaczerwienienie i podrażnienie błony śluzowej można świętować, suche usta, trudności w połykaniu, zmiana smaku, nudności.
Rzadziej występuje ból w uszach i obrzęku. Napromieniowanie skóry głowy towarzyszy tymczasowe łysienie.
Podczas napromieniowania regionu miednicy, nudności, wymiotów, zaburzeń krzeseł, pojawia się degradację apetytu. W niektórych przypadkach odnotowano objawy podrażnienia błony śluzowej pęcherza pęcherza, które objawiają dyskomfort i szybką mocz.
Konieczne jest wiedzieć, że terapia promieniowania może uszkodzić płód, więc zaleca się uniknięcie ciąży podczas ekspozycji na obszar miednicy. Ponadto terapia promieniowania może powodować zaprzestanie miesiączki, a także swędzenie, spalanie i suchość w pochwie.
Ekspozycja u mężczyzn może prowadzić do zmniejszenia liczby plemników i zmniejszenia ich zdolności do zapłodnienia.
Terapia promieniowania na obszarze klatki piersiowej może powodować trudności lub ból podczas połknięcia, kaszlu i duszności. Napromieniowanie piersi lub ten obszar może towarzyszyć zaczerwienienie i pigmentacja skóry, bólu i obrzęku tkankowego.
Napromieniowanie żołądka lub innych organów brzucha często prowadzi do nudności, wymiotów, ciekłych krzeseł.
W rzadkich przypadkach lokalne napromieniowanie może wpływać na tworzenie krwi, prowadzące do zmniejszenia liczby leukocytów lub płytek krwi. Zwykle występuje wraz z łącznym zastosowaniem napromieniowania i chemioterapii.
Terapia promieniowania często powoduje zwiększone zmęczenie, które może nasilać się w procesie napromieniowania. Ważne jest, aby wiedzieć, że napromieniowanie może towarzyszyć zaburzenia emocjonalne w postaci depresji, strachu, drażliwości, uczuć samotności i beznadziejności.
Zjawiska te są tymczasowe i przekazują niezależnie, ale w niektórych przypadkach może być wymagana pomoc medyczna lub psychologiczna.
Powikłania terapii promieniowania u dzieci
Leczenie Rauchery jest jednym z ważnych składników leczenia nowotworów złośliwych u dzieci. Specyfika ciała dzieci i rozwój procesu nowotworu określają szereg funkcji terapii promieniowania i występowanie działań niepożądanych i powikłań.
Metoda promieniowa, jak niezależnie jest rzadko stosowana u dzieci. Zwykle napromieniowanie stosuje się w następujących przypadkach:
- Przedoperacyjna napromieniowanie w celu zmniejszenia rozmiarów guza.
- Napromieniowanie pooperacyjne mające na celu zniszczenie pozostałych komórek nowotworowych po operacji lub w przypadku niekompletnego usuwania nowotworów (koloru NERA).
- Połączenie radioterapii z chemioterapią lub działaniem.
Przytłaczająca liczba nowotworów złośliwych u dzieci jest bardzo wrażliwa na napromieniowanie. Należą do nich: Nefoblastoma (Wilms Noworodek), Needoblastoma, Non-Hodgkinsky Limphoma (Lymphosarcoma), rabiomiosarcoma, mięsak, Yinga, choroba Hodgkina (limfranomatoza).
W tym samym czasie, czułość tego samego guza u różnych pacjentów do radioterapii nie jest taka sama. Zależy to od charakteru wzrostu guza, jego wielkości, czas trwania istnienia jednocześnie chorób towarzyszących i innych czynników.
Prowadzenie terapii radioterapii jest trudne u małych dzieci ze względu na potrzebę odpadów pacjenta podczas napromieniowania. Ekspozycja w takich przypadkach prowadzona jest podczas snu, zarówno naturalnych, jak i spowodowanych przez zastosowanie środków specjalnych.
Biorąc pod uwagę wysoką czułość dzieci, zwłaszcza małych dzieci, na promieniowanie, duża objętość napromieniowanych tkanek, dotkliwość stanu dziecka, może spodziewać się wyglądu skutków ubocznych. Terapia promieniowania często towarzyszy nudności i wymioty (gdy napromieniowany brzuch i inne obszary), jako manifestacja wspólnej reakcji promieniowania.
Manifestacja boczna lokalnego napromieniowania może być łysą, uszkodzenie błony śluzowej jamy ustnej (zapalenie jamy ustnej), zaburzeń jelitowych w postaci płynnego krzesła, zwłaszcza u małych dzieci. Często istnieją inne działania niepożądane o charakterze ogólnym (utrata apetytu, zaburzenie snu) i pogorszenie wskaźników krwi (zmniejszenie liczby leukocytów i krwinek czerwonych).
Po osiągnięciu znacznej całkowitej dawki napromieniowania, możliwe są wyraźne lokalne reakcje skórne (zaczerwienienie, wilgoć, swędzenie, ból).
Produkty chemioterapii daktynomycyny i adreamikiinę poprawiają zmianę skóry i błon śluzowych; Cyklofosfamid w połączeniu z napromieniowaniem często prowadzi do katstonu (zapalenie pęcherza pęcherza) i adriamizycy, gdy napromieniowanie Mediastinum zwiększa kardiotoksyczność (uszkodzenie mięśni serca).
Od późnych powikłań terapii promieniowania należy odnotować atrofię skóry, tkanki podskórnej i tkanek miękkich, wkładanie naczyń limfatycznych z rozwojem obrzęku, spowolnieniem wzrostu i odkształcenia kości, skracając napromieniowaną kończynę, asymetrię jednostki części ciała, osteoporozy (rozdzielczość kości) i złamania patologiczne.
Możliwe jest również wydawanie zmian blizn w płucach, porażce mięśni serca, zaćmy itp. Poważna konsekwencja terapii promieniowania za kilka lat (2-10 lub więcej lat) jest rozwój drugiego nowotworu złośliwego.
